An (37) is mama van Emiel (het rustig voortkabbelende lagere school kind) en Flor (een vechter met vele uitdagingen op zijn levensweg). Zij vertelt over het leven met en opvoeden van een kind met TSC. In dit stukje leer je Flor kennen in zijn onnavolgbare zoektocht naar actie&reactie. Niet alleen mama mag eraan geloven, maar ook honden, baby's en plastieken kiekens...

Rust als Flor thuis is…. Vergeet het maar. Probeer niet onder een dekentje een uiltje te knappen, want meneer heeft daar een neus voor. Op trippeltenen komt hij naar je toe geschuifeld en net als je lichaam denkt “ik mag nu slapen”, springt Flor bovenop je. Hij doet dat in verschillende gradaties. Ofwel springt hij één keer, komt luid snurken bij je gezicht en gaat pas weg als jij ook een snurkend geluid maakt. Soms gebruikt hij je als trampoline, waarbij hij dan ook nog met z’n handen keihard op je billen slaat, een beetje zoals op een luchtkussen in een binnenspeeltuin, of zoals hij doet met Breezer, de pony waar hij alle weken op mag gaan rijden (ocharm het beestje). De grappigste manier vind ik nog altijd wanneer hij gewoon de deken van je aftrekt en zijn vingers in je neus komt steken. Waarom hij dat doet is me een raadsel, maar ik beklaag zijn medebewoners waarvan er sommigen toch al een dagje ouder zijn en al eens graag een dutje doen….

Kleine baby’s
Flor is de man van de actie-reactie…. Wie of wat je ook bent, hoe groot of hoe klein ook. Hij is zot van kleine baby’s, hij ziet die ademen en bewegen…maar slapen mogen ze niet, zodra ze niet meer bewegen zal hij er weleens voor zorgen dat ze dat wel doen…als we bij een baby staan moet ik de hele tijd zeggen. “Flor! Lief zijn hé!”. Of Jack op de manege. Een mooie dalmatiër reu die geen vlieg kwaad doet. Flor lijkt te denken: “Aaa, gij staat stil, dat zullen we eens veranderen!” En hem dan bij zijn nekvel pakt en eens goed nijpt. Nu dat beestje gromde, wat ook heel normaal is. Maar hij wist precies ook dat Flor daar niet echt aan kon doen en ging gewoon weg…fantastisch toch die dieren, ze voelen het soms veel beter aan dan mensen ….

Harry één, twee en drie
Van dieren gesproken, er is ook nog Harry, zijn plastieken kieken (type hondenspeelgoed), Flor en Harry een onafscheidelijk duo die hier al voor hilarische momenten gezorgd hebben. Natuurlijk zijn die Harry’s maar beperkt houdbaar, dus krijgen ze van ons een volgnummer. Harry één gooide hij tijdens een daguitstap in de dierentuin pardoes bij één of andere hertensoort. Naar zijn beweegredenen hebben we het raden, misschien zagen de herten er in zijn ogen uitgemergeld uit. Bye bye Harry één, want de verzorgers zouden pas ‘s avonds het perk opgaan. Ik hoop maar dat die herten Harry één niet echt opgegeten hebben. Toen was er Harry den tweede, die heeft intussen al een poot minder (iedereen met een beperking is hier welkom) en maakt geen geluid meer (oef). Hij liet ooit tienermeisjes schrikken op de Meir in Antwerpen en liep bijna verloren in de Ardennen. Maar omdat Harry en Flor intussen een onafscheidelijk duo zijn geworden lijkt iedereen Harry met argusogen te volgen en wordt er al snel gezegd ”Waar is da kieken?” als ze enkel Flor zien afkomen. Intussen is er ook Harry den derde, maar die wordt een beetje stiefmoederlijk behandeld. Die is nog te nieuw en te proper en die poten “zwadderen” nog niet soepel genoeg. Enkel als hij Harry twee kwijt is zal hij Harry drie een blik gunnen. Misschien moeten we maar eens contact opnemen met de fabrikant van die Harry’s en vragen naar een lifetime voorraad “zwadderende” piepende Harry’s, we zullen ze nodig hebben….